Zabytki
Kościół w Perlejewie
Na podstawie zachowanych dokumentów można stwierdzić, że pierwszy kościół został zbudowany w roku 1407. Prawdopodobnie tak daleko sięga w przeszłość historia parafii Perlejewo. Pierwszy kościół musiał ulec rychłemu zniszczeniu, bo już w drugiej połowie XV wieku. Dokładnie w roku 1473, budowano nowy, także drewniany, staraniem i kosztem dziedzica w Perlejewie i na Pieczyskach Pawła Dursy. Trzeci kościół zawdzięcza swe powstanie Ciecierskim, mianowicie zbudowany został przez Baltazara Ciecierskiego w roku 1707. Kościół murowany, obecnie służący potrzebom parafii budowano w latach 1860-1883, a więc w czasach nie najłatwiejszych bo w okresie powstania styczniowego i represji powstańczych. W kościele znajduje się słynący łaskami obraz Przemienienia Pańskiego i doznający szczególnego kultu wiernych z całej okolicy.
źródło: http://pietko.fm.interia.pl/perlejewo.parafia.html
Kościół w Grannem
Wieś Granne została założona w 1453 roku na surowym korzeniu przez dziedzica Krzemienia i Sielca - Michała (Miszki) Wesztortowicza (zm. po 1473), łowczego hospodarskiego (1466-1473). Jego żona Katarzyna razem z synem Janem Miszkowiczem Wesztortowiczem, łowczym wielkiego księstwa litewskiego (1486-1491), dnia 7 lutego 1491 roku ufundowała w Grannem pierwszy kościół pw. św. Mikołaja, Wniebowzięcia NMP, św. Jana Chrzciciela oraz św. Stanisława Biskupa i Męczennika. Jego pierwsze uposażenie stanowiły między innymi trzy włóki ziemi w Grannem, pięć włók w Głęboczku i część w Łazach. Jednym z pierwszych proboszczów grannieńskich był ks. Mikołaj z Malowej Góry (1514-ok. 1531). W późniejszych wiekach parafia miała zacnych kolatorów, którymi byli między innymi: w 1514 roku - dziedzic Krzemienia i Sambocza Stanisław Wesztortowicz (zm. 1520), dnia 21 lipca 1520 roku - Mikołaj Szczytowicz (Szczyt) h. Jastrzębiec, marszałek hospodarski (1522-1531), dnia 10 maja 1531 roku - Wencław Kostewicz (zm. 1532), dworzanin marszałek królewski (1511-1532), od 1598 Mikołaj Kiszka (ok. 1565-1620), starosta drohicki (1588-1620). Do grona dobrodziejów dołączył w 1659 roku - Stefan Oborski h. Pierzchała (zm. 1666), starosta liwski (1637-1648) i poseł ziemi liwskiej (1638). W czasie "potopu szwedzkiego" kościół został obrabowany i uszkodzony w 1657 roku, a w 1674 roku został całkowicie spalony. Jego odbudowę rozpoczął w 1678 roku ks. Jan Gnatowski (prob. 1659-1679), ale z racji na niechęć ówczesnych kolatorów, zrezygnował on ze stanowiska proboszcza grannieńskiego. W 1684 roku właścicielem Grannego został Jan Franciszek Lisiecki (zm. 10.11.1705), miecznik podlaski (1664-1705), ożeniony z Marianną Irzykowiczówną wdową po wspomnianym staroście Stefanie Oborskim. W tym samym roku zbudował on kolejną drewnianą świątynię, pod kierunkiem ks. kan. Krzysztofa Klepackiego (zm. 1697), ówczesnego proboszcza (1680-1697). W drugiej połowie XVIII wieku kościół ten wymagał gruntownego remontu. Jednak ówczesny dziedzic Aleksander hr Ossoliński (zm. 1804), starosta drohicki (1757-1774), miecznik wielkiego księstwa litewskiego (1775-1789), postanowił ufundować nową świątynię, którą wystawił w 1782 roku, pod kierunkiem ks. Wojciecha Godlewskiego (1731-1807) ówczesnego proboszcza (1778-1807). Niestety po dwóch latach w 1784 roku uległa ona spaleniu od uderzenia pioruna. Czwarta świątynia pw. św. Jana Chrzciciela została zbudowana w 1784 roku przez Józefa Kajetana hr Ossolińskiego (ok. 1758-1834), kasztelana podlaskiego (1790-1795), i stanowiła bardzo udaną budowlę pod względem architektonicznym. W ramach represji za udzielanie przez ks. Antoniego Stankiewicza (prob. 1885-1886) posług religijnych prześladowanym unitom zza Buga, w dniu 4 lipca 1886 roku kościół w Grannem został zamknięty i opieczętowany - na rozkaz cara Aleksandra III (1845-1894) z dnia 5 czerwca 1886 roku. Po zerwaniu plomb przez pewnego mężczyznę w dniu 24 czerwca 1891 roku Iwan S. Kachanow (ur. 1826), generał-gubernator grodzieński i wileński (1884-1893), w dniu 18 sierpnia 1892 roku wydał nakaz rozbiórki kościoła. Polecenie wykonano przed 26 sierpnia 1892 roku pod kierunkiem urzędnika Kobyłeckiego, a wszystkie sprzęty przeniesiono do kościoła perlejewskiego. Od tego czasu przez 35 lat wierni uczęszczali do kościoła w Perlejewie. Dnia 3 maja 1927 roku, staraniem ks. Jana Chomickiego (1876-1942), proboszcza perlejewskiego (1905-1927), została wznowiona działalność parafii w Grannem. Pierwszym proboszczem (1927-1930) został wówczas ks. Władysław Miłaszewski (1885-1954). Dzięki jego zaangażowaniu wkrótce został postawiony tymczasowy, drewniany kościół. W 1932 roku został on gruntownie przebudowany i powiększony o chór przez ks. Antoniego Dulińca (1889-1964), proboszcza grannieńskiego (1931-1939). W czasie II wojny światowej wojska sowieckie zamieniły kościół na wojskową kuchnię i stołówkę, niszcząc ołtarz i ławki. Budowę obecnej świątyni rozpoczął w 1948 roku ks. Tomasz Miłkowski (1906-1963), ówczesny proboszcz (1941-1948), według projektu prof. Bukowskiego z Białegostoku. Jego dzieło kontynuowali kolejno: ks. Stanisław Płonowski - w latach 1958-1960 i ks. Roman Wodyński - latach 1960 - 1962. Dnia 29 lipca 1962 r. kościół został poświęcony przez ks. dr Michała Krzywickiego, (1895-1967), administratora apostolskiego diecezji pińskiej (1950-1967). W latach 1968-1976 ks. Wojciech Wasak dokonał całkowitego wystroju kościoła (prob. 1968-1976). Świątynię konsekrował dnia 11 sierpnia 1973 roku ks. bp Władysław Jędruszuk (1918-1994), administrator apostolski diecezji pińskiej (1967-1991).
